تیغه های فولادی چاقو ندرلو معمولاً با آهنگری یا برداشتن استوک شکل می گیرند.
تیغه های آهنگری با گرم کردن یک تکه فولاد ساخته می شوند و سپس فلز را در حالت گرم با استفاده از چکش یا پرس شکل می دهند.
تیغه های جداسازی استوک با سنگ زنی و برداشتن فلز شکل می گیرند.
با هر دو روش، پس از شکل دهی، فولاد باید عملیات حرارتی شود.
این شامل حرارت دادن فولاد در بالای نقطه بحرانی آن، سپس خاموش کردن تیغه برای سخت شدن آن است.
پس از سفت شدن، تیغه به منظور حذف تنش ها و سخت شدن تیغه، تمپر می شود.
کارد و چنگال آشپزخانه تولید انبوه از هر دو فرآیند آهنگری و حذف انبار استفاده می کند.
آهنگری معمولاً برای خطوط تولید گران‌تر تولیدکنندگان محفوظ است و اغلب می‌توان آن را با وجود یک تکیه‌گاه یکپارچه از خطوط تولید حذف انبار متمایز کرد، اگرچه تکیه‌گاه‌های انتگرال را می‌توان از طریق هر دو روش شکل‌دهی ساخت.
چاقوها به روش های مختلفی تیز می شوند.
تیغه های زمین مسطح دارای مشخصاتی هستند که از ستون فقرات ضخیم به لبه تیز در یک خط مستقیم یا محدب مخروطی می شوند.
در مقطع عرضی، تیغه یک مثلث بلند و نازک را تشکیل می‌دهد، یا در جایی که مخروطی به پشت تیغه کشیده نمی‌شود، مستطیل نازک طولانی با یک ضلع قله‌دار است.
تیغه های زمین توخالی دارای لبه های مقعر و اریب هستند.
تیغه به دست آمده دارای لبه نازک تری است، بنابراین ممکن است توانایی برش بهتری برای برش های کم عمق داشته باشد، اما سبک تر و دوام کمتری نسبت به تیغه های زمین صاف دارد و تمایل به اتصال در برش های عمیق دارد.
تیغه اسکالوپ یا اره مانند.
تیغه های دندانه دار برای کارهایی که نیاز به حرکات تهاجمی «اره» دارند، مناسب ترند، در حالی که تیغه های لبه ساده برای کارهایی که نیاز به برش فشاری دارند (مانند اصلاح، بریدن، برش دادن) مناسب ترند.
بسیاری از چاقوها دارای سوراخ هایی در تیغه برای مصارف مختلف هستند.
معمولاً سوراخ‌هایی در تیغه‌ها ایجاد می‌شود تا اصطکاک در حین برش کاهش یابد، قابلیت استفاده از چاقوهای جیبی با یک دست افزایش یابد، و برای چاقوهای قصابی، امکان آویزان شدن از سر راه زمانی که از آنها استفاده نمی‌شود، فراهم می‌شود.
